Procesi i dialogut Kosovë-Serbi nuk ka lënë anash pa zënë vend në vëmendjen e mediumeve ndërkombëtare e në këtë rast, atë të mediumit zviceran, “Neue Zurcher Zeitung”.
Kjo e fundit shkruan për vizitën e Chollet dhe ndikimin amerikan nën Kosovë.
Ka qenë emisar i rangut më të lartë që Uashingtoni ka dërguar në Ballkan për vite me radhë: Derek Chollet, nënsekretar i shtetit në Ministrinë e Jashtme, vizitoi Prishtinën dhe Beogradin këtë javë. Bëhet fjalë për parandalimin e një “metastaza të dhunës” në rajon, tha diplomati për mediat në Kosovë.
Në javët dhe muajt e fundit, ka pasur tensione të rrezikshme midis qeverisë në Prishtinë dhe veriut të populluar nga serbët e vendit. Popullsia atje kundërshton integrimin e plotë në shtetin kosovar dhe mbështetet haptazi dhe fshehurazi nga Beogradi.
Ndikimi amerikan në Prishtinë
Duke pasur parasysh luftën në Ukrainë, një krizë në Ballkan është gjëja e fundit që i duhet Perëndimit, tha Chollet. Në fakt, që nga sulmi rus, amerikanët kanë intensifikuar angazhimin e tyre në rajon. Pas përpjekjeve të pasuksesshme nën Trump, administrata e Biden vendosi një të dërguar special për Ballkanin. Që nga fundi i vitit 2021, ky ka qenë diplomati i karrierës Gabriel Escobar.
Detyra e saj kryesore është të mbështesë BE-në në zgjidhjen e konfliktit ndërmjet Serbisë dhe Kosovës. Negociatat nën patronazhin e Brukselit kanë munguar për një dekadë pa asnjë përparim të vërtetë. Në vend që të punojnë për një zgjidhje të qëndrueshme, palët bëjnë pazare për çështje teknike si targat e makinave apo kartat e identitetit. Më pas zhvillohen periodikisht ushtrimet e zjarrta të zjarrfikësve për të frenuar konfliktet në përshkallëzim.
Formula e Chollet, të cilën ai ua dorëzoi palëve në mosmarrëveshje gjatë udhëtimit të tij, nuk është befasuese: Prishtina duhet t’u lejojë serbëve të Kosovës – rreth pesë përqind të popullsisë – më shumë vetëvendosje. Në këmbim, Beogradi do të njihte të paktën pjesërisht pavarësinë e ish-krahinës. Së fundi, BE-ja duhet të përshpejtojë procesin e integrimit në Ballkan – si një nxitje për palët në mosmarrëveshje dhe për të zmbrapsur ndikimet ruse dhe kineze.
Kjo është në përputhje edhe me strategjinë e Brukselit. Por pa konsensusin e shteteve anëtare, ndërmjetësuesve të BE-së u mungon fuqia negociuese. Në shumë vende, problemi është i ulët në rendin e ditës. Gjashtë shtete të BE-së nuk e kanë njohur as Kosovën. Në BE, Gjermania është e vetmja peshë e rëndë që dëshiron të ecë përpara me integrimin e rajonit.
Uashingtoni ka pak ndikim në politikën e BE-së për Ballkanin. Nga ana tjetër Kosova, e cila pavarësinë ua ka borxh amerikanëve. Prandaj është e parashikueshme që kryeministri Albin Kurti të heqë dorë nga rezistenca e tij ndaj një asociacioni gjysmë autonom të komunave serbe. Chollet dhe Escobar e kërkuan këtë në kushte jo të sigurta.
Nga ana tjetër, nuk ka gjasa që Beogradi të lëvizë në këmbim dhe të paktën ta njohë në heshtje ekzistencën e Republikës së Kosovës. Ministri i Jashtëm serb kundërshton kategorikisht anëtarësimin e Kosovës në OKB (si rezultat i njohjes de facto). Në Beograd thuhet se një zgjidhje kompromisi për çështjen e Kosovës është e pranueshme. Por asgjë nuk dihet se si mund të duket kjo.
Presioni i Gjermanisë ndaj Serbisë
Pra, presioni do të duhet të rritet për ta detyruar Beogradin në negociata reale. Në çdo rast, në Perëndim nuk ka shumë vullnet të mirë ndaj Serbisë, sepse qeveria refuzon të mbështesë sanksionet e BE-së kundër Rusisë. Amerikanët kanë pak burime për të bindur Serbinë të ndryshojë kurs. Berlini, nga ana tjetër, ka ndikim më të madh falë investitorëve të rëndësishëm në vend.
Është mjaft e imagjinueshme që toni mes Berlinit dhe Beogradit së shpejti të bëhet më i ashpër. Sido që të jetë, tabloidet serbe, të varura nga qeveria, tashmë kanë filluar të vënë në shënjestër gjermanët.
